Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Η ιστορία ενός τόπου , μιας κοινωνίας είναι οι ιστορίες των ανθρώπων της , των παιδιών της Πολυθέας…… να μια.

 ΣΩΤΗΡΙΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του ΘΩΜΑ ΠΟΛΥΘΕΑΤΗΣ (1908-1967)
Νομίζω ότι η ιστορία ενός τόπου , μιας κοινωνίας είναι οι ιστορίες των ανθρώπων της ,  των παιδιών της Πολυθέας……   να μια.
Ο Σωτήριος Αθανασίου του Θωμά και της Βασιλικής, το γένος Χολέβα, γεννήθηκε στην Πολυθέα Ασπροποτάμου το 1908, τρίτο παιδί μετά τον Δημήτριο και την Ευθυμία και πριν το τέταρτο παιδί, την Μαρίκα.  Ο πατέρας Θωμάς, νοικοκύρης από τις παλαιότερες οικογένειες του χωριού, υπήρξε τυροκόμος και, όταν δεν τυροκομούσε, ασκούσε το επάγγελμα του βλαχοράφτη.  Το μαγαζί του βρισκόταν δίπλα στη βρύση του χωριού, όπου υπήρχε και το πατρικό του σπίτι ―χρόνια αργότερα το έκαψαν οι Ναζί.  Ατυχώς ο Θωμάς πέθανε νωρίς και ο Σωτήριος έμεινε ορφανός στα 13 του χρόνια.  Αμέσως εργάστηκε στο καφενείο του χωριού και κάποτε ξεστόμισε τη φράση, «Κιντέρια που έχει η ζωή!», γεγονός που του προσπόρισε για όλη του τη ζωή το παρατσούκλι «Ο κιντέριας» (από την τούρκικη λέξη keder, εμείς θα το λέγαμε «Ο στενοχώριας»).  Πολύ σύντομα ο Σωτήριος άφησε την αγαπημένη του Πολυθέα και ξενιτεύτηκε στην Αθήνα. Εκεί εργάστηκε κοντά στον τυρέμπορο αδελφό του πατέρα του Θωμά, τον Αριστείδη Αθανασίου, και έμαθε τo τυρεμπόριο. Ένα από τα προσόντα του ήταν η δεινότητα στην ποδηλασία: με το βαρέλι φέτα που κουβαλούσε ανέβαινε προς το Κολωνάκι πολλές φορές την εβδομάδα, περνώντας μπροστά από το ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας.

Στον Ελληνικό Στρατό κατετάγη και εκπαιδεύθηκε στο Βελεστίνο, σε μονάδα ορεινού πυροβολικού.  Απολύθηκε με τον βαθμό του λοχία, μια και είχε τελειώσει το σχολαρχείο (τον καιρό  εκείνο απόφοιτος σχολαρχείου μετρούσε …) και είχε καλό χαρακτήρα.  Πριν τον πόλεμο του ’40 συνεταιρίστηκε με τον εξάδελφό του Σωτήριο Ντινόπουλο (2*) και ο συνεταιρισμός τους ευδοκίμησε.  Μόλις ξέσπασε ο πόλεμος επιστρατεύτηκε, πούλησε το μερίδιό του στον συνεταίρο του και επιτέλεσε το καθήκον του προς την Πατρίδα.  Πολέμησε, επικεφαλής 10-15 ανδρών, στο αλβανικό μέτωπο με μεγάλη επιτυχία· στην ομάδα του αρκετοί ήταν συμπατριώτες του από τον Ασπροπόταμο.  Από την Πολυθέα είχε στρατιώτες τον Κώστα Σελιώνη και τον Χρίστο Μακκα, τον οποίο δεν δίστασε να απειλήσει με μετάθεση, όταν έκανε κατάχρηση της προσωπικής φιλίας τους.  Οι επιτυχίες της ομάδας βασίζονταν στην πίστη τους  στον Θεό, στο δίκαιο του αγώνα τους, στην τόλμη τους (πυροβολούσαν με επιτυχία από τα 600 μέτρα, ενώ θα μπορούσαν να απέχουν από την πρώτη γραμμή 1500 μέτρα) και στον αέρα που είχαν οι Βλάχοι να ταξιδεύουν στα βουνά με τα μουλάρια τους: τα όπλα τους ήταν λάφυρα του τουρκικού στρατού από τους βαλκανικούς πολέμους ―τα έψυχαν με τσουβάλια βουτηγμένα στο χιόνι.  Ο Σωτήριος κρατούσε ημερολόγιο το οποίο η σύζυγός του το θυσίασε για να αναθρέψει τα παιδιά του (το μουτζουρώσαμε) .  Πάντως, κάθε παραμονή 28ης Οκτωβρίου ο Σωτήριος μάς διηγιόταν την πολεμική του περιπέτεια.  Κατά σύμπτωση, το Πλατύ ποτάμι του Γιάννη Μπεράτη έχει την ίδια διαδρομή.  Το άδοξο τέλος των νικητών τούς βρήκε όλους ζωντανούς νικητές και την Ελλάδα προδομένη, ηττημένη.