Τα ερείπια καμάρας σε πυρπολημένο σπίτι... Καλοσωρίζουμε τα νέα μέλη μας, τη Δημητρούλα, το Δημήτρη, το Γιώργο, το Μίμη, το Νίκο, τον Μπίλι και τους θέλουμε ενεργούς στο μπλογκ... Το μπλογκ δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, είναι της διαδικτυακής κοινότητας των Πολυθεατών και φίλων, ανοιχτός δίαυλος για επικοινωνία τους μήνες που το χωριό ερημώνει...

Σχολιάζει η Μάγια Τσόκλη: "Αν ο επισκέπτης ψάχνει να βρει στην Πολυθέα, εκτός από την καταπληκτική θέα κι ένα καταπληκτικό οικισμό λίγο θα απογοητευθεί. Θα χρειαστεί ν' ανέβει λίγο πάνω από την πλατεία όπου στέκουν ακόμη καλά κάποια δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής". Δυστυχώς αυτή η διαπίστωση είναι σωστή, κι αυτό οφείλεται βασικά στην πυρπόληση του χωριού από τους Ναζί, τον Οκτώβρη του 1943. Επιπλέον νέες κοινωνικές και οικονομικές δομές επικράτησαν μεταπολεμικά. Οι νέες πραγματικότητες του οικισμένου χώρου χαρακτηρίζονται σ΄ένα μεγάλο μέρος τους από την πληθυσμιακή αποψίλωση και την εγκατάλειψη των παραδοσιακών μορφών παραγωγής. Έτσι αλλοιώθηκε ουσιαστικά τόσο η οικιστική δομή του πυρποληθέντος χωριού, όσο και η παραδοσιακή αισθητική του. Ένας τρίτος παράγοντας υπήρξε η απουσία κρατικής μέριμνας για να διατηρήσουν τ' ορεινά χωριά την παραδοσιακή, από πέτρα και ξύλο, αισθητική τους. Τέταρτος παράγοντας αποτέλεσε δυστυχώς η κακογουστιά των μικροαστικών αντιλήψεων μεταφερμένη στο χωριό, ως διάθεση επίδειξης και κοινωνικής ανέλιξης. Αστικά πρότυπα αρχιτεκτονικής μεταφέρθηκαν στον ορεινό χώρο. Αυτές οι κατασκευές δεν θύμιζαν τίποτε από το μεγαλείο και την αισθητική του παρελθόντος. Η διαφορά παρελθόντος παρόντος, ως προς την αρχιτεκτονική αλλά και τη δομή του οικισμού, οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο με τη χρήση νέων δομικών υλικών, όπως τσίγκος στη στέγη, τσιμεντότουβλα, οπλισμένο σκυρόδεμα, μεταλλικά κουφώματα. Κάποια μιμούνται την κακογουστιά ελβετικών σαλέ. Ο μόνος αντίλογος που θεωρώ ότι έχει βάση είναι ότι οι ανάγκες των ανθρώπων προείχαν μεταπολεμικά  κι όχι η αισθητική.