ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ (ΤΑΚΗΣ) ΚΩΤΙΚΑΣ: 1860-1938
Αφιέρωμα στη μνήμη του με σεβασμό και αγάπη από τους Κωνσταντίνο & Έφη Κωτίκα
Η ακαδημαϊκή του μόρφωση ήταν αυτή του Δημοδιδασκάλου, επάγγελμα που δεν άσκησε ποτέ μιας και τον κέρδισε το εμπόριο μέσω της κτηνοτροφίας και της τυροκομίας.
Πολύ γνωστός στην περιοχή του Ασπροποτάμου και όχι μόνο, για την μεγάλη παραγωγή υψηλής ποιότητας τυροκομικών. Πρόσφατα γνωστοί βιομήχανοι γαλακτοκομικών είπαν σε δισέγγονό του, «υποκλινόμαστε στον προπάπο σου, υπήρξε ο μεγαλύτερος τυρέμπορος των Βαλκανίων στην εποχή του»!
Στην Πολυθέα, στην γνωστή σε όλους «Κασαρία του Κωτίκα», παρασκεύαζε κασέρι και γραβιέρα. Απασχολούσε 7 μαστόρους και στις αρχές του 1930 έφερε μαστόρους απ’ την Ιταλία προκειμένου οι ντόπιοι τεχνίτες του να μυηθούν στην παρασκευή παρμεζάνας.
Συνήθιζε να ταξιδεύει συχνά στην Ιταλία για εμπορικούς λόγους και για να ενημερώνεται για τις εξελίξεις στην τυροκομία. Από την Πολυθέα έφευγαν κάθε τόσο 140 μουλάρια φορτωμένα με τυρί που προορισμό είχαν την Καλαμπάκα, τα Τρίκαλα και άλλες πόλεις.
Τυροκομεία διατηρούσε επίσης στο Περτούλι, τη Λάρισα και τον Πύργο Ηλείας όπου έφτιαχνε μόνο φέτα.
Από τις αρχές του 1920 οι εμπορικές του δραστηριότητες έφθασαν και στην Αθήνα, όπου άνοιξε κατάστημα τυροκομικών προϊόντων, κοντά στην κεντρική αγορά, μαζί με τα ανήψια του, τους Βιγγαίους. Λόγω των στενών φιλικών δεσμών του με τον Γεώργιο Σταυρού (Ιδρυτή της Εθνικής Τράπεζας), αλλά και του καλού ονόματος που είχε ως τυροκόμος υψηλής ποιότητας, έγινε προμηθευτής της Βασιλικής Αυλής.
Υπήρξε άνθρωπος διορατικός και έξυπνος που κάνοντας πάντα ένα βήμα πριν από τους άλλους και μελετημένες επιχειρηματικές κινήσεις, δημιούργησε μεγάλη περιουσία και όνομα. Βοήθησε τον τόπο του και τους συντοπίτες του και όλοι τον σέβονταν.
Ποτέ δεν ξεχνούμε υπέργηρους σήμερα Πολυθεάτες που μας έλεγαν ότι τον θυμούνται να κάθεται κάθε απόγευμα κάτω από τον πλάτανο στην κεντρική πλατεία, να απολαμβάνει την παρέα των συγχωριανών του και απλόχερα να δίνει τα φώτα του, τις γνώσεις και την γνώμη του, όταν την ζητούσαν, στα προβλήματα που τους ταλάνιζαν. Θεωρείτο σοφός και δίκαιος.
Βοήθησε οικονομικά τον αδελφό του, Ιωάννη Κωτίκα, που ήταν δικηγόρος, να εκλεγεί σε δύο συνεχόμενες περιόδους (1910-1915) Βουλευτής Τρικάλων και πριν απ’ αυτό τον στήριξε οικονομικά και ηθικά προκειμένου να δημιουργήσει τον Δικηγορικό Σύλλογο Τρικάλων το 1909 και να είναι και ο Πρώτος Εκλεγμένος Πρόεδρος του.
Ο ίδιος ο Τάκης ο Κωτίκας, χρημάτισε Πρόεδρος της Κοινότητας Πολυθέας και ήταν αυτός που το 1887 έφερε για πρώτη φορά το νερό στην πλατεία της Πολυθέας από την Πηγή του Κωτίκα που υπήρχε μέσα στην Κασαρία του.
Ως οικογενειάρχης ήταν άψογος και δεν φειδόταν χρημάτων για να σπουδάσει και να προικίσει τα παιδιά του. Οι αρχές του, που επάξια τις μετέφερε σ’ αυτά και στις οικογένειές τους, ακόμη μας χαρακτηρίζουν εμάς, τους τελευταίους Κωτικαίους, που αισθανόμαστε περίφανοι που είμαστε απόγονοί του.
Ο Τάκης ο Κωτίκας παντρεύτηκε περί το 1887 την Ελένη, κόρη του άρχοντα Νικολάου Δημάκη ή Μπρίκα από το Χαλίκι. Στην Πολυθέα που ήρθε νύφη έγινε γνωστή σαν η «Νίτσα του Κωτίκα» αλλά όχι μόνο. Γνωστή ήταν και για την καλοσύνη της και την φιλευσπλαχνία της.
Απέκτησαν 5 αγόρια και 3 κορίτσια, την Ανδρομάχη, την Ευτέρπη και την Ιουλία. Τα τέσσερα αγόρια, ο Κωνσταντίνος, ο Γεώργιος και ο Νικόλαος σπούδασαν αρχικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών λαμβάνοντας Πτυχίο Νομικής και στη συνέχεια έκαναν τις μεταπτυχιακές τους σπουδές στο Μαξιμιλιανό Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ο Αλέξανδρος, σπούδασε ιατρική στο Μαξιμιλιανό Πανεπιστήμιο του Μονάχου, όπου και ανακηρύχτηκε Διδάκτορας της Παιδιατρικής. Στον πέμπτο γιο, τον Μιλτιάδη, άφησε μεταξύ άλλων και την Κασαρία με σκοπό να συνεχίσει το έργο του. Δυστυχώς αρκετά χρόνια μετά η κασαρία άλλαξε χέρια και τώρα πια δεν υπάρχει.
Σήμερα στην ζωή βρίσκονται μόνο δισέγγονα και τρισέγγονα και το όνομα Κωτίκας εκπροσωπείται μόνο από τον Κωνσταντίνο Δημ. Κωτίκα που μένει στην Αθήνα και δεν κρύβει ούτε αυτός ούτε η οικογένειά του την αγάπη τους για την Πολυθέα και την περιφάνεια τους για την καταγωγή τους.
Ο τυροκόμος Τάκης Κωτίκας αποβίωσε στην Πολυθέα τον Αύγουστο του 1938 ανήμερα του πανηγυριού. Διαισθανόμενος ότι το τέλος πλησίαζε, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, ζήτησε από την αγαπημένη του Νίτσα, να μην σταματήσουν τα όργανα στην πλατεία του χωριού εις ένδειξη πένθους, να γιορτάσει ο κόσμος και η ταφή του να γίνει μετά, δείχνοντας για μια ακόμη φορά το μεγαλείο Του!! Το κείμενο έχει συνταχθεί και επιμεληθεί από την Έφη συζ. Κωνσταντίνου Κωτίκα για την επέτειο των 80 χρόνων από το θάνατό του τον Αύγουστο του 2018 ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μνήμη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου