Κείμενο - αναδημοσίευση από το facebook του Νίκου Χελιδώνη

Vol II

Εδώ και 20+ χρόνια έχω ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα λόγω της δουλειάς. Έχω περπατήσει σχεδόν σε όλα τα βουνά της χώρας. Εκατοντάδες χιλιόμετρα μονοπατιών και χιλιάδες οδικού δικτύου έχω χαρτογραφήσει, πολλές φορές κάτω από αντίξοες καιρικές συνθήκες με οποιονδήποτε πιθανό ή απίθανο τρόπο. Με αυτοκίνητο, με μηχανή, με τα πόδια. Έχω κοιμηθεί στο αυτοκίνητο και στη σκηνή άπειρες νύχτες, σε ξέφωτα, δίπλα σε ποτάμια ή παραλίες, στο δάσος και σε προσήλια βουνοκορφών.

Πάντα μελετούσα από πριν τις συνθήκες και έπαιρνα τα κατάλληλα μέτρα. Πάντα έδειχνα σεβασμό και υπακοή στη φύση. Ταπεινοφροσύνη μπροστά στη δύναμη και το μεγαλείο της.

Ποτέ αυτά τα χρόνια δεν έχω βιώσει την κατάσταση των τελευταίων ημερών. Ποτέ δεν ήμουν αποκλεισμένος επί τόσες ημέρες, σε κάποιο σημείο, χωρίς ηλεκτρικό, άμεση πρόσβαση σε οδικό δίκτυο και απολύτως καμία επίσημη ενημέρωση. Ούτε καν στον Όλυμπο. Τούτη τη φορά η φύση με ξεγέλασε, αδιάβαστο με έπιασε. Έκτη ημέρα πλέον αποκλεισμένος στην Πολυθέα (το καταφύγιο μου για όλες τις εξορμήσεις προς Πήλιο, Ζαγοροχώρια, Β. Πίνδο και Όλυμπο), ψηλά στην Πίνδο. Το οδικό δίκτυο σμπαραλιασμένο. Γέφυρες ολοκληρωτικά κατεστραμμένες και το δίκτυο της ΔΕΗ διαλυμένο. Επίσης ενημέρωση για το πότε και το πως, ανύπαρκτη.

Ήμουν όμως από τους τυχερούς. Διπλά τυχερός. Όπως και όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Δεν κινδυνέψαμε όπως οι συνάνθρωποι μας στον Θεσσαλικό κάμπο. Δεν καταστράφηκαν τα σπίτια μας. Στο σπίτι υπήρχαν άφθονες προμήθειες (εκτός από τσιγάρα, αλλά βρέθηκαν και αυτά!). Ένας τέτοιος αποκλεισμός όμως, για έναν άνθρωπο της πόλης και απόλυτα εξαρτημένο με την τεχνολογία, τις πρώτες δυο ημέρες επέφερε θυμό, μελαγχολία και απελπισία.

Εδώ έρχεται και κουμπώνει το «διπλά τυχερός» γιατί δίπλα μου είχα -και έχω μέχρι να δούμε πως θα φύγουμε απο εδώ- δυο υπέροχους ανθρώπους. Τον ξάδερφο μου Χρηστο Χελιδωνη και τη σύζυγό του Τανια Σαμαρά. Μαζί μοιραστήκαμε τα πάντα. Το νερό, το φαγητό, τη χαρά, τη στενοχώρια, την απόγνωση αλλά και την αισιοδοξία. Ατέλειωτες ώρες βραδινών συζητήσεων δίπλα στο τζάκι, απολαμβάνοντας τα υπέροχα εδέσματα της Τάνιας. Βόλτες και παρέα την ημέρα για να διασκεδάζουμε την κατάσταση και να αισιοδοξούμε για την επόμενη. Έριχνε βέβαια και κανένα "καντήλι" ο Χρήστος για να με επαναφέρει, όταν με έβλεπε πεσμένο. Το ηλεκτρικό εννοείται πως ακόμη δεν έχει αποκατασταθεί. Ελπίζουμε όμως πως άμεσα η τεράστια προσπάθεια που γίνεται για την αποκατάσταση του οδικού δικτύου (μέσω παρακαμπτήριων δασικών δρόμων) να δώσει αποτελέσματα. Οι δυσκολίες θα ξεπεραστούν, η δουλειά έμεινε πίσω και το όποιο χρονοδιάγραμμα πήγε άκλαυτο, αλλά θα βρεθεί και πάλι ο ρυθμός. Θα μείνει όμως η «παρέα», η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και ανθρωπιά. Θα μείνει η βαθιά σχέση με τους ανθρώπους αυτούς. Θα μείνει η αναθεώρηση πολλών πραγμάτων, το τι είναι σημαντικό ή όχι στη ζωή, ποιο είναι το πρωτεύον. Το ευχαριστώ είναι το λιγότερο για τους υπέροχους αυτούς ανθρώπους.

Για υστερόγραφο κράτησα κάτι προσωπικό. Το υστερόγραφο λοιπόν για έναν υπέροχο άνθρωπο, μια δυνατή ψυχή. Κάποιες αρκετές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, αλλά με τις πάντα εκπληκτικές και εύστοχες αναλύσεις, τον ορθολογισμό και μερικές φορές την αυστηρότητά της με επανέφερε από τον «λήθαργο της απελπισίας», που πολλές φορές βάδιζα ολοταχώς, στην πραγματικότητα και στη χαρά της ζωής. Της οφείλω. Ψυχή βαθιά!