Η σημερινή δημοσίευση προκλήθηκε από ένα τηλεφώνημα του φίλου Βασίλη Κωνσταντόπουλου, στην κοινή μας αγωνία για την τύχη των πλατάνων:
Γράφαμε το μακρινό 2011:
Μια όψη του δυσαγκάλιαστου, πελώριου, βαθύσκιωτου πλάτανου της πλατείας... Το μεσοχώρι έχει ούτε λίγο ούτε πολύ εφτά πλατάνια, βαθύ ίσκιο και δροσιά ακόμη και στις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού, ιδανικό περιβάλλον το πρωί για ελληνικό καφεδάκι και ξερή, πρέφα, δηλωτή, σκαμπίλι, προς το μεσημεράκι για τσίπουρα... Δομημένη σε επίπεδα, με δύο μαγαζιά, ένα κοινοτικό ξενοδοχείο, στο πάνω μέρος της πλατείας κι ένα βακούφικο μαγαζί στο κάτω μέρος, με έναν κεντρικό χώρο για τις εκδηλώσεις αλλά κυρίως για να παίζουν τα παιδιά του χωριού, πλακόστρωτη, πανέμορφη. Χώρος συνάντησης κι αναψυχής των δραγοβιστινών... Τέτοια πλατεία δεν υπάρχει πουθενά, και δεν είναι τοπικιστικό σχόλιο, είναι απλώς μια αλήθεια...
Μετά ήρθε η ασθένεια: Πόσο στενάχωρη θα φάνταζε η πλατεία δίχως τα πλατάνια της...
Στην καρδιά της Πολυθέας στέκουν οι επτά πλατάνοι της πλατείας μας. Δεν είναι απλά δέντρα· είναι οι φύλακες του τόπου, οι θύμησες των παιδικών μας χρόνων, οι μάρτυρες των γιορτών, των συναντήσεων, των συζητήσεων που κράτησαν γενιές ολόκληρες.
Κάτω από τον ίσκιο τους πέρασε όλη η ζωή του χωριού: γλέντια, γάμοι, βαφτίσεις, εκλογές, πανηγύρια με την "παρέα" και τρικούβερτοι καβγάδες με κλίτσες· μεθύσια και ψιθυριστά λόγια, σκαμπίλι, δηλωτή και αγριοφωνάρες· παιδικά παιχνίδια - η μπάλα να πέφτει στο πιάτο με τον πατσά κι ο Ντρίνας, η πλέον μυθική μορφή μαγαζάτορα του χωριού, να κυνηγάει με τη χατζάρα, εμάς, τους πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής - κουβέντες κι αναστενάγματα γερόντων· ακόμη και σίτιση ανταρτών στις δύσκολες ώρες του τόπου· και το καλίγωμα του αλόγου του Άρη από τον Τούλη. Το μεσοχώρι με τα πλατάνια ήταν και είναι η ψυχή της Πολυθέας.
Σήμερα, αυτή η ψυχή κινδυνεύει. Ήδη ένας πλάτανος χάθηκε. Κι άλλοι δύο παλεύουν με την αρρώστια. Ο ένας, γηραιότατος, στέκει μισός, ακρωτηριασμένος, λαβωμένος: το ένα του σκέλος ξερό, το άλλο ακόμη ζωντανό, απλωμένο στον ουρανό. Σαν να μας φωνάζει: «Μην αφήσετε να χαθεί κι αυτός ο ίσκιος».
Το μέλλον της πλατείας είναι το μέλλον του χωριού. Αν χαθούν τα δέντρα, δεν θα χαθεί μόνο το πράσινο· θα χαθεί η μνήμη, η ταυτότητα, η κοινή μας ψυχή. Θα είναι το δεύτερο χτύπημα στην κοινότητά μας, μετά το υδροηλεκτρικό. Αν σωθεί - ό,τι πλέον μπορεί να σωθεί- θα διαφυλαχθεί κι η ελπίδα ότι η Πολυθέα ξέρει να τιμά και να προστατεύει ό,τι τη συγκροτεί.
Δεν έχουμε περιθώρια αδράνειας. Η Πολυθέα οφείλει να υψώσει το ανάστημά της: κάτοικοι, φορείς, αρχές να συστρατευθούμε, να καλέσουμε ειδικούς, να αναζητήσουμε λύσεις. Γιατί η σιωπή θα είναι συνενοχή, ενώ η δράση θα είναι η ανάσα που χρειάζονται τα πλατάνια μας.
Ας μη γίνουμε η γενιά που θα αφήσει την πλατεία γυμνή.
Ας γίνουμε εκείνοι που κράτησαν ζωντανό τον ίσκιο της.
Οι γεωπόνοι του χωριού μας Θανάσης Σκαπέτης, Δημήτρης Κουφίδης - προφανώς υπάρχουν κι άλλοι - ήδη έχουν καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για να σωθεί ό,τι μπορεί να σωθεί...
Επιστολή του γεωπόνου Δημήτρη Κουφίδη προς το Δασαρχείο Καλαμπάκας, καθώς ο μύκητας Ceratocystis platani απειλεί την πλατανοσκεπή πλατεία του χωριού μας. Το Δασαρχείο ανταποκρίθηκε και υποσχέθηκε πως άμεσα θα προβεί στις ενδεδειγμένες ενέργειες - λήψη δείγματος την Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2021.
Στην Τζούρτζια τον φυλάνε σαν τα μάτια τους!
Τα πλατάνια σήμερα...
Παλιότερες στιγμές... Η χωματιένα πλατεία των παιδικών μας χρόνων
.JPG)
«Θα σου πάρουν τον ίσκιο των δέντρων,
θα τον πάρουν
θα σου πάρουν τον ίσκιο της θάλασσας,
θα τον πάρουν
θα σου πάρουν τον ίσκιο της καρδιάς,
θα τον πάρουν
θα πάρουν τον ίσκιο σου…»
Γιώργος Σεφέρης Ο άνθρωπος που του ’κλεψαν τον ίσκιο
Τώρα σου κλέβουν και το νερό που είναι στοιχείο και στοιχειό σου το πουλάνε σε μπουκάλι πλαστικό
ΑπάντησηΔιαγραφή