Επιτέλους, το τετραήμερο πλησιάζει. Την περίμενα αυτή τη στιγμή εδώ και καιρό. Είμαι πια 44 ετών και, όσο κι αν ακούγεται κάπως, δεν έχω επισκεφθεί ποτέ το χωριό μου, την Πολυθέα. Ούτε ο πατέρας μου. Γεννημένος εκεί το 1943, δεν ξαναγύρισε ποτέ. Τα χρόνια πέρασαν, η επαφή χάθηκε, οι ρίζες ξεθώριασαν…
Ήταν στην κηδεία της θείας μου – δυστυχώς – που ξανασμίξαμε οι συγγενείς. Εκείνοι που βλέπεις σπάνια, αλλά νιώθεις πάντα κοντά. Και τότε, ο ξάδερφος του πατέρα μου, με ένα βλέμμα γεμάτο απορία και παράπονο, μου λέει: «Πότε θα έρθετε στο χωριό; Δεν έχετε έρθει ποτέ!» Η φράση καρφώθηκε στο μυαλό μου. Ο ξάδερφος 80 ετών, ο πατέρας μου 82, εγώ 44. Ή τώρα ή ποτέ.
Μου είπε πως η καλύτερη εποχή για την Πολυθέα είναι το φθινόπωρο. «Τα λέμε στο τριήμερο της 28ης», μου είπε. Έμαθα πως γιορτάζει και η εκκλησία, ο καιρός θα είναι καλός… Δυστυχώς, ο ξάδερφος αρρώστησε. Του εύχομαι περαστικά. Έστω κι έτσι, η αρχή μετράει. Γιατί η αρχή είναι το ήμισυ του παντός.
Υ.Γ.1 Περαστικά στον ξάδερφο.
Υ.Γ.2 Δεν θα διανυκτερεύσω στην Πολυθέα, αλλά στο Νεραϊδοχώρι. Δεν πτοούμαι.
Υ.Γ.3 Τα λέμε στην πλατεία. Λογικά θα ξεχωρίζω σαν τη μύγα μες στο γάλα.
Υ.Γ.4 Ίσως αυτά που γράφω – και θα συνεχίσω να γράφω – να είναι λίγο εκτός «γραμμής» του blog. Μα θέλω να γνωρίσω τον τόπο μου. Να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Και να μοιραστείτε κι εσείς τις δικές σας.
Στην ανάρτηση σας, η "ποίηση" δεν βρίσκεται στα λόγια αλλά στην αλήθεια του συναισθήματος. Γράφετε για την προσμονή να πατήσετε το πόδι σας σε αυτά τα χώματα, όχι ως επισκέπτης, αλλά ως κομμάτι τους, ένα κομμάτι που είχε απομακρυνθεί αλλά ποτέ δεν είχε ξεχάσει τις ρίζες του. Είναι η απόλυτη εξύμνηση της επιστροφής, η επιβεβαίωση πως, όσο μακριά κι αν ταξιδέψει κανείς, πάντα θα κουβαλά μέσα του την αφετηρία του.Έστω κι αν τη συναντήσει για πρώτη φορά...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλύτερα δεν θα το έλεγα... Ευχαριστω!
ΑπάντησηΔιαγραφή