Καλησπέρα και πάλι,
Η δεύτερη αυτή ανάρτηση μου πήρε λίγο περισσότερο χρόνο απ’ όσο υπολόγιζα. Όχι τόσο λόγω της συγγραφής της, αλλά επειδή (1) ήθελα να καταλαγιάσει ο αρχικός ενθουσιασμός μετά την επίσκεψή μου ώστε να είμαι πιο αντικειμενικός και (2) να κοπάσουν λίγο τα έντονα καιρικά φαινόμενα που ταλαιπώρησε τον τόπο μας (και συνεχίζουν να ταλαιπωρούν).
Και ναι, τα κατάφερα. Επιτέλους πήγα στο χωριό μου. Και θα πω μόνο ένα πράγμα: μαζί με τον πατέρα μου περάσαμε υπέροχα, δεν θα μπορούσαμε να ζητήσουμε κάτι καλύτερο!
Θέλω να ευχαριστήσω τον Γιάννη και την Ευαγγελία, μαζί με την υπέροχη οικογένειά τους, που μας χάρισαν μια μοναδική μανιταροβόλτα και ξενάγηση γύρω από το χωριό. Επίσης, αν και απών, ο Ξάδερφος (με τη βοήθεια της συζύγου του) μας σύστησε στους δικούς τους γνωστούς, τον κ. Διονύση και την κα Γιώτα, οι οποίοι μας κράτησαν υπέροχη συντροφιά και έκαναν την Κυριακή μας αξέχαστη.
Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει για την Κυριακή του Αγίου Δημητρίου και τις καζανιές· μια όμορφη εμπειρία, με συγκινητικές στιγμές όταν ο ένας ακουμπά τον ώμο του άλλου.
Όπως είχα πει: «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Η αρχή έγινε, και στα επόμενα λοιπόν… (Μάλλον Απρίλιο 2026, με το καλό).
-------------------
ΥΓ.1 Ο Ξάδερφος είναι καλύτερα – πάμε δυνατά!
ΥΓ.2 Μακάρι να ξεμπερδέψουμε σύντομα με τις κακοκαιρίες και τις καταστροφές· εύχομαι η περιοχή μας να έχει έναν όμορφο χειμώνα.
ΥΓ.3 Ελπίζω να καταφέρω να παραβρεθώ στην Επιστημονική Ημερίδα στις 17/12 στην Πάντειο.
Με αφορμή την ανάρτηση και προς τιμή σας εναποθέτω μερικές σκέψεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ταξίδι του στη γη των προγόνων του ήταν μια εμπειρία που ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Για πρώτη φορά βρέθηκε σε αυτόν τον ορεινό τόπο, σκαρφαλωμένο στις πλαγιές, ντυμένο με πυκνά, καταπράσινα δάση από έλατα που άγγιζαν τον ουρανό. Κάθε ανάσα εκεί ψηλά έμοιαζε να γεμίζει τους πνεύμονές του με την ίδια την ουσία της κληρονομιάς του.
Από την πρώτη στιγμή ένιωσε μια πρωτόγνωρη οικειότητα. Παρόλο που τα μάτια του έβλεπαν για πρώτη φορά αυτά τα τοπία, η καρδιά του αναγνώριζε τους ήχους του αέρα που σφύριζε μέσα από τα κλαδιά των ελάτων και τις μυρωδιές του υγρού χώματος και του ρετσινιού.
Πέρασε υπέροχα. Οι μέρες κυλούσαν ανάμεσα σε πεζοπορίες στα κακοτράχαλα μονοπάτια, μανιταρογνωσια, συζητήσεις με τους ντόπιους που διατηρούσαν ζωντανές τις παραδόσεις και στιγμές χαλάρωσης με θέα τις ατελείωτες βουνοκορφές. Ένιωσε μια βαθιά και άμεση σύνδεση με το παρελθόν του.
Τώρα, πίσω στη ρουτίνα του, η σκέψη του τρέχει συνεχώς σε εκείνη την ορεινή πατρίδα. Η αναχώρηση ήταν δύσκολη, αλλά η υπόσχεση της επιστροφής είναι πλέον η κινητήρια δύναμή του. Ανυπομονεί να την επισκεφτεί ξανά, να ξαναβρεί τον εαυτό του μέσα στην ηρεμία του δάσους και να ανακαλύψει περισσότερες από τις κρυμμένες ιστορίες των προγόνων του....